نه بیتی ها
اَمْروُزْ، خٰارِهْ رُوزِهْ، دُوسْ رُجُوعْ بِهْ مٰا کِرْدْ
هِزٰارْ گِرِه‌یِ غَمْ بِهْ دِلْ مِهْ وِشٰا کِرْدْ
دُوسْتِ دِتٰا خِشْ دَرْدِ مِرِهْ دِوٰا کِرْدْ
بِلْبِلْ کِهْ تِنِهْ شیرینْ زِبُونْرِهْ وٰا کِرْدْ
سَلُومٌ عَلَیْکْ خَورشیدِ بٰا صِفٰا کِرْدْ
پیشْکِشِ فَقیرْ خُونِهْ وُ جٰا، سِرٰا کِرْدْ
بِسْیٰارْ دیمِهْ کِهْ شِکِسْتِهْ‌رِهْ بِپٰا کِرْدْ
بِسْیٰارْ دیمِهْ کِهْ شِمْشِه‌یِ لٰام‌رِهْ وٰ کِرْدْ
بِسْیٰارْ دیِمِهْ کِهْ تِووُنْگَرْرِهْ گِدٰا کِرْدْ
فَلِکْ چکِنِهْ، چَلْ چکِنِهْ، خِدٰا کِرْدْ
اُونْوَخْتْ کِهْ خِدٰا خٰاکِ خَلْقْ‌رِهْ بِنٰا کِرْدْ
مِنِهْ‌وُ تِنِهْ عِشْقْ‌رِهْ اَئی یِکْجٰا کِرْدْ
اُونْکِهْ آسِمُونْرِهْ بیسِتُونْ بِنٰا کِرْدْ
اُونْ کِهْ مُشْتِ خٰاکْ، آدِمْ بِسٰاتِهْ، پٰا کِرْدْ
خِشْ دُوْلِتِهْ وی کِهْ رُوی خُودْ بِهْ مٰا کِرْدْ
مِهْ دُوسْتْ غُنْچِهْ سُونْ، پِسْتِهْ دِهُون‌رِهْ وٰا کِرْدْ
اُونْ کِهْ سَرْنِوِشْتِ هَمِهْ‌رِهْ یِکْجٰا کِرْدْ
فَلِکْ چکِنِهْ، چَلْ چکِنِهْ، خِدٰا کِرْدْ
امروز روز خوشی است که دوست به ما روی کرد (روی آورد) / هزار گره‌ی غم را از دلم گشود.
دوستی که با دو بوسه دردم را دوا کرد / بلبل که زبان شیرین تو را باز کرد (گویا کرد)
بسیار دیده‌ام که شکسته را برپا کرد (سربلند کرد) / بسیار دیده‌ام که پیچ و تاب زلف (مسایل) را گشود
سی بار (بسیار) دیده‌ام که لب شیشه را باز کرد / سی بار (بسیار) دیده‌ام که افتاده و شکست خورده را سرپا کرد (بلند کرد)
بسیار دیده‌ام که شکسته را برپا کرد (سربلند کرد) / بسیار دیده‌ام که پیچ و تاب زلف (مسایل) را گشود
سی بار (بسیار) دیده‌ام که لب شیشه را باز کرد / سی بار (بسیار) دیده‌ام که افتاده و شکست خورده را سرپا کرد (بلند کرد)
بسی دیده‌ام که (خداوند) توان‌گر را گدا کرد / فلک چه کند، چرخ دوّار چه کند، خدا کرد
در آن هنگام که خداوند گل آدم (بشر) را می‌سرشت، / عشق من و تو را یک جا سرشت (به هم آمیخت)
آن کس که آسمان را بدون ستون بنا کرد / آن کس که از مشتی خاک، آدمی را آفرید (جهان را) برپا کرد.
دولت خوشبختی و سعادتمندی است که به ما روی کرد / زیرا دوست مانند غنچه، دهان را پسته‌وار گشوده است
آن کس که سرنوشت همه‌ی بشر را در یک جا قرار داد / فلک چه کند؟ چرخ گردون چه کند؟ خدا کرده است
***
رٰاهْ‌رِهْ مِنْ دیمِهْ کِهْ پَیْ بِهْ کُویِ یٰارْ کِرْدْ
هِنْدوُ بِهْ خُوشِهْ چیره رَنْگِ عِقٰارْ کِرْدْ
شیرْرِهْ دیمِهْ کِهْ شُبُونِهْ گُو شِکٰارْ کِرْدْ
آهُو دیمِهْ شیرِ دَسْتْ وُ پٰا خُمٰارْ کِرْدْ
تیرْرِهْ دیمِهْ کِهْ سَرْ بِهْ دِهُونِ مٰارْ کِرْدْ
اَژْدِرْ دیمِهْ دَمْ کَشیدِهْ رُو بِهْ لٰارْ کِرْدْ
شیرْ زِلْفِهْ کِهْ کَمْ‌تِرینْ‌رِهْ حٰالْ بِهْ حٰالْ کِرْدْ
آهُو چِشْمِهْ کِهْ وی هَمِهْ جٰا گِذٰارْ کِرْدْ
تیرْ اَنْگُشْتِهْ کِهْ سَرْ بِهْ دِهُونِ مٰارْ کِرْدْ
اَژْدِرْ، گیسوُ کِهْ هَرْ دَمْ گِذِرْ بِهْ لٰارْ کِرْدْ
دَه وُ دِ کیجٰا دیمِهْ یِکْ خُونِهْ کٰارْ کِرْدْ
بٰا بیسْت وُ چِهٰارْ شُوهِرْ اُونْجِهْ مِدٰارْ کِرْدْ
خٌنْثیٰ دیمِهْ کِهْ جَمْعِ کیجٰارِهْ یٰارْ کِرْدْ
بَوِرْدِهْ هَمِهْ بِکْرُو بٰازْ اِبْتِکٰارْ کِرْدْ
دَه وُ دِ دِوٰازْدِهْ مٰاهِهْ کِهْ بِهْ سٰالْ کِرْدْ
اوُنْ بیسْت وُ چِهٰار سٰاعِتِهْ کِهْ مِدٰارْ کِرْدْ
خٌنْثیٰ زِمِسْتوُنِهْ، کُوهِسْتوُنْ‌رِهْ یٰارْ کِرْدْ
بِکْرْ ویهٰارِهْ کِهْ ویٰ عٰالِمْ‌رِهْ نِثٰارْ کِرْدْ
راه را می‌دیدم که به کوی یار منتهی می‌شد / [یارم] هندو [زلف مشکین] را چون پرّ عقار بر چهره فروهشته
شیر را می‌دیدم که شبانه گاو شکار می‌کرد / آهو را می‌دیدم که در زیر دست و پای شیر آرمید
تیر را می‌دیدم که سر به دهان مار فرو برده / اژدر (اژدها) را می‌دیدم که دم کشیده رو به سوی دشت لار می‌کرد
شیر زلف است که این کم‌ترین را دگرگون کرد / آهو چشم است که در همه جا گشت و گذار می‌کند
تیر، انگشت است که سرش (نوکش) را به دهان مار نهاد / اژدر (اژدها) گیسو است که هر دم به دشت لار (چهره) گذر می‌کرد
دوازده دختر را می‌دیدم که در یک خانه کار می‌کردند / با بیست و چهار شوهر در آنجا می‌گشتند و مدارا می‌کردند
ده و دو، دوازده ماه است که یک‌سال می‌شود / آن بیست و چهار، ساعت شبانه روز است که بدور مدار می‌گردد
خنثی (نازا) زمستان است که کوهستان را یار خود کرده / بکّریه موسم بهار است که جهان را شاباش کرده است
***
زیٰادْ بُوتِنِهْ دَوْلِتْ دَرْگٰاهِ دٰاوَرْ
اَفْتوُ بُو تِنِهْ چیرِهْ کِهْ هو کَشِهْ سَرْ
تِهْ کٰارْ بِهْ مِرٰادْ ایزدْ بِسٰا تِهْ تِهْ وَرْ
سی گِرْدِنْ کَشوُنْ، سَرْهونیابونْ تِهْ دَرْ
تِهْ دَوْلِتْ اَنْدی بُو کِهْ کَیْهوُنْ کَشِهْ سَرْ
تِهْ تَخْتْ بَزِهْ وینِمْ، فَلِکْ بِرٰابِرْ
هِزٰارْ زَنْگبُونْ خُونْچِهْ کَشِنْ بِهْ تِهْ دَرْ
هِزٰارْ حَبشی دٰاغْ بَکِشِنْ بِهْ شِهْ سَرْ
اَلِفْ، اَمْروُزْ کَسْ نییِهْ بِهْ تُو بِرٰابِرْ
ب، بِرْمِهْ کِنِنْ، دیدِهْ بِهْ خُونْ بَوّوهْ تَرْ
ت، تٰازِهْ گِل بٰاغْ بَرِ سییِهْ نُووِرْ
ث، ثٰابِتِهْ کِهْ میرْمِهْ شَهْلٰا چِشِ وَرْ
تِهْ خُورِدیمْ بِهْ کَیْهُونْ بَشِّنی شِهْ زَرْ
نَرْگِسْ مَسْتُونْ تیرْ خِرْدِهْ نٰاوَکِ وَرْ
وَجیهِهْ گِل وُ قَوسْ بِرْفِگُونْ گُوهِرْ
گِلِ پِشْتِ کُوهْ‌رِهْ بِیُورِمْ وِ نِهْ وَرْ
گِلِ وَلْگْ، شِهْ لینْگْ نِهِلْ مِنِهْ چِشِ سَرْ
اوُی چِشْ مِنِهْ شُورِهْ، شِهْ لینْگْ نِیٰازَرْ
دولت اقبال تو، به درگاه داور فزون باد! / چهره‌ات چون آفتاب درخشان به هنگام سر برآوردن باد!
ایزدکار را به مراد تو ساخته است، / آنسان که بسی از گردنکشان سر تسلیم به آستانه‌ی تو نهاده‌اند
دولت تو آن‌قدر باد که سر از کیهان بدر آورد! / تخت کامرانیت را بر اوج فلک ببینم
هزار زنگی، خوانچه به آستانه‌ی تو بیاورند / هزار حبشی بر سر خود داغ نهند
الف- امروز کسی برابر و هم‌سنگ تو نیست / ب- گریه و زاری کنند (دشمنان) آن‌چنان که از دیده خون ببارند
ت –تازه گل (گل تازه) باغ به نوبر رسیده است – ث- ثابت است که برای چشم شهلای تو جان می‌سپارم
خورشید چهره‌ی تو، پرتو زرّین خود را به کیهان افکند / نرگس مستان تو از ناوک مژه تیر خورده است
گُل رخساره و کمان ابروان گوهر زیباست / گُل پشت کوه را باید برایش (به نزدش) بیاورم
ای برگ گل! پای بر روی چشمم مگذار / اشک چشم من شور است، پای خویش را با آن میازار
بازگشت به صفحه فهرست مطالب دیوان
پیوند به ویکی امیر WIKI AMIR